Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/274

 — Tak, generale; ale te dwa strzały z pistoletu...
 — To co?
 — Dał mój syn.
 — Syn pani! ależ pani syn jest w Wandei.
 — Roland, tak; ale Edward jest ze mną.
 — Edward! co to jest Edward?
 — Brat Rolanda.
 — Mówił mi o nim; ależ to dziecko!
 — Nie ma jeszcze lat dwunastu, generale.
 — I to on dał te dwa strzały z pistoletu?
 — Tak, generale.
 — Dlaczego nie przyprowadziła mi go pani?
 — Jest ze mną.
 — Gdzie?
 — Zostawiłam go u pani Bonaparte.
 Bonaparte zadzwonił, poczem wszedł woźny.
 — Powiedz Józefinie, żeby przyszła z dzieckiem.
 Poczem, chodząc po gabinecie:
 — Czterech mężczyzn — szeptał — i dziecko daje im przykład odwagi! I ani jeden z tych bandytów nie został zraniony?
 — Nie było kul w pistoletach.
 — Jakto, nie było kul?
 — Nie: pistolety należały do konduktora, który był o tyle ostrożny, że nabił je tylko prochem.
 — Dobrze, dowiemy się jego nazwiska.
 W tejże, chwili drzwi się otworzyły i ukazała się pani Bonaparte, trzymająca chłopca za rękę.
 — Pójdź tutaj — rzekł Bonaparte do dziecka.
 Edward zbliżył się bez wahania i złożył ukłon wojskowy.
 — A więc to ty strzelasz z pistoletu do złodziei?
 — Widzisz, mamo, że to złodzieje? — przerwał chłopiec.
 — Naturalnie, że to złodzieje; niechby mi kto za-