Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/269

 — Proszę ponownie, żeby mu pan wybaczył, ale zostaliśmy przyaresztowani w drodze.
 — Jakto, przyaresztowani?
 — Tak.
 — Przez złodziei?
 — Niezupełnie.
 — Proszę pana — spytał Edward — czy ludzie, którzy zabierają pieniądze innych, nie są złodziejami?
 — Na ogół, drogie dziecko, tak ich nazywają.
 — A widzisz, mamo!
 — Edwardzie, cicho bądź, proszę cię bardzo.
 Bourrienne rzucił spojrzenie na panią de Montrevel i z wyrazu jej twarzy wywnioskował, że przedmiot rozmowy był jej niemiły; nie nalegał więc dłużej.
 — Ośmielam się przypomnieć pani — rzekł — że otrzymałem rozkaz zaprowadzenia pani do Luksemburgu, jak miałem już zaszczyt pani oznajmić, i dodaję, że czeka tam na panią pani Bonaparte.
 — Poproszę pana zatem tylko o czas na zmianę sukni i ubranie Edwarda.
 — A jak długo będzie to trwało? Czy pół godziny wydaje się panu za dużo?
 — O! nie, a gdyby pół godziny wystarczyło pani, uważałbym, że to żądanie jest bardzo rozsądne.
 — Niech pan będzie spokojny, wystarczy.
 — W takim razie — rzekł sekretarz, składając ukłon — idę jeszcze coś załatwić i wracam za pół godziny, gotów na rozkazy pani.
 — Dziękuję panu.
 — Proszę mi nie brać za złe, jeśli będę punktualny.
 — Nie każę panu czekać.
 Bourrienne wyszedł.
 Pani de Montrevel ubrała najpierw Edwarda, następnie siebie i, gdy Bourrienne zjawił się ponownie, była już gotowa od pięciu minut.