Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/268

 — Istotnie, i nie rozumiem wobec listu, jaki do mnie napisał...
 — Człowiek strzela, a pierwszy konsul kule nosi — odparł, śmiejąc się, nieznajomy. — Pierwszy konsul rozporządził synem pani na dni kilka i przysłał mnie, żebym w jego zastępstwie panią powitał.
 Pani de Montrevel złożyła ukłon.
 — A mani zaszczyt mówić z...? — zapytała.
 — Z obywatelem Fauveletem de Bourrienne’m, jego pierwszym sekretarzem.
 — Zechce pan podziękować w mojem imieniu pierwszemu konsulowi — odpowiedziała pani de Montrevel — i wyrazić mu łaskawie mój głęboki żal, że nie mogę mu podziękować sama.
 — Ależ nic łatwiejszego, szanowna pani.
 — Jakto?
 — Pierwszy konsul rozkazał mi, bym panią przyprowadził do Luksemburgu.
 — Mnie?
 — Panią i syna.
 — Ach! zobaczę generała Bonapartego, zobaczę generała Bonapartego — zawołał chłopiec — co za szczęście!
 I zaczął skakać z radości, klaszcząc w dłonie.
 — Spokojnie, spokojnie, Edwardzie! — strofowała pani de Montrevel.
 Poczem, zwracając się do Bourrienne’a:
 — Niech mu pan wybaczy — rzekła — to dzikus z gór Jury.
 Bourrienne wyciągnął rękę do chłopca.
 — Jestem przyjacielem twojego brata — rzekł czy zechcesz mnie ucałować?
 — Z największą chęcią, panie — odparł Edward — bo pan nie jest złodziejem.
 — Nie, nie. mam nadzieję odparł, śmiejąc się, sekretarz.