Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/237

 — Odpowiem, że kocham już i że serce me jest zbyt małe, aby mieścić mogło jedną nienawiść i dwie miłości.
 I szukał w dalszym ciągu.
 Dwu młodych ludzi, z których jeden mówił: „To Anglik“, a drugi — „to Niemiec“, zatrzymali Morgana.
 — Oto — zawołał jeden z nich — człowiek, który może nas wyprowadzić z kłopotu.
 — Nie — odparł Morgan — nie mogę; śpieszę się.
 — Słówko tylko — rzekł drugi. — Założyłem się z Saint-Amandem, że człowiek, zabity w klasztorze Kartuzów w Seillon, był Anglikiem.
 — Nie wiem; nie byłem tam. Zapytajcie Hektora: on przewodniczył podówczas.
 — Powiedz więc, gdzie jest Hektor.
 — Powiedzcie mi raczej, gdzie jest Tiffauges; szukam go.
 — Ot tam, w głębi — rzekł młodzieniec, wskazując na grupę tańczących kontredansa. Poznasz go po kamizelce i spodniach.
 Morgan nie rozpytywał już, dlaczego kamizelka i spodnie Tiffauges’a były tak godne uwagi, lecz poszedł prosto we wskazanym kierunku i ujrzał, jak Tiffauges wykonywał zręczne pas.
 Morgan dał mu znak.
 Tiffauges natychmiast zaprzestał tańca, skłonił się tancerce, odprowadził ją na miejsce, przeprosił i podszedł do Morgana.
 — Czyś go widział? — zapytał Morgana.
 — Od niego wracam — odparł ten.
 — I oddałeś mu list króla?
 — Do rąk własnych.
 — Przeczytał?
 — Natychmiast.
 — Dał odpowiedź?
 — Nawet dwie: ustną i na piśmie. Wobec tej drugiej pierwsza była zbyteczna.