Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/231

 — Bądź pan łaskaw powiedzieć mi, w jakich okolicznościach mógłbym obserwować takie zjawisko?
 — Bardzo prosto. Postaraj się pan być z kilkoma takimi straceńcami, jak pan, w dyliżansie, wiozącym pieniądze rządowe, broń tych pieniędzy, a będziesz się mógł z nami bić. Ale, wierzaj mi pan, lepiej nie wchodź nam w drogę.
 — Czy to groźba? zapytał młody oficer.
 — Nie, panie, to prośba.
 — Czy specyalnie do mnie? Czy ponowisz ją wobec kogo innego?
 — Nie, specyalnie do pana.
 — Ach, więc mam szczęście wzbudzać w panu współczucie?
 — Jakby w bracie — odparł łagodnie Morgan.
 W tej chwili wszedł Bourrienne.
 — Rolandzie, konsul cię wzywa.
 — Zaraz, tylko odprowadzę pana do drzwi.
 — Spiesz się. Wiesz, że nie lubi czekać.
 — Proszę za mną — zwrócił się Roland do tajemniczego towarzysza.
 — Oddawna jestem na pańskie usługi.
 — Proszę zatem.
 Przy drzwiach, wychodzących na ogród, Roland rzekł do Morgana:
 — Dotrzymałem wiernie danego słowa. Dla uniknięcia nieporozumień, powiedzmy sobie, że słowo to dane było na raz tylko, na dziś.
 — Tak zrozumiałem.
 — A więc zwracasz mi pan słowo?
 — Chciałbym go nie zwracać, ale pan możesz je wziąć z powrotem.
 — Tego tylko chciałem. Do widzenia, panie Morgan.
 — Pozwól, że nie powtórzę tego życzenia.