Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/223

 — Nie; ale czegóż może chcieć?
 — Uparcie odmawiał mi wyjaśnień; lecz zdaje mi się, że nie jest to ani waryat, ani natręt.
 — Nie, ale może zbir?
 Roland zaprzeczył ruchem głowy.
 — Zresztą, skoro ty go wprowadzasz...
 — Nie ma nic przeciw temu, żebym był obecny przy rozmowie. Będę stał przed nim.
 Bonaparte zastanowił się.
 — Niech wejdzie — rzekł.
 — Generale, oprócz mnie...
 — Tak, generał Hédouville zechce chwilę poczekać... Idź, Rolandzie.
 Roland wyszedł, przeszedł przez gabinet Bourrienne’a, wrócił do swego pokoju i znalazł Morgana koło kominka.
 — Proszę! Konsul czeka.
 Morgan wstał i poszedł za Rolandem.
 Gdy weszli do gabinetu pierwszego konsula, Bonaparte był sam.
 Morgan zatrzymał się o kilka kroków od drzwi i ciekawie przyglądał się Bonapartemu, poznając w nim tego, którego widział w Awinionie.
 — Proszę się zbliżyć — odezwał się pierwszy konsul.
 Morgan skłonił się i postąpił trzy kroki.
 Bonaparte odpowiedział na ukłon lekkim ruchem głowy.
 — Mówiłeś pan memu adjutantowi, pułkownikowi Rolandowi, że masz mi coś do zakomunikowania.
 — Tak, obywatelu pierwszy konsulu.
 — Czy rzecz, którą masz mi zakomunikować, wymaga rozmowy sam na sam?
 — Nie, obywatelu, chociaż jest takiej wagi...
 — Że wolałbyś pan, abym był sam.
 — Tak, ale ostrożność i rozsądek...