Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/220

 Roland otworzył drzwi. Ukazał się w nich człowiek otulony w płaszcz. Roland ukryty był w cieniu. Przybysz, nie widząc nikogo, chwilę się zatrzymał.
 — Proszę wejść — rzekł Roland.
 — To pan, pułkowniku!
 — Skąd pan wiesz, że to ja?
 — Poznaję po głosie.
 — Po głosie? Przecież słyszałeś mię zaledwie przez kilka sekund w Awinionie.
 — No, to musiałem cię słyszeć gdzieindziej.
 Roland szukał w pamięci, gdzieby go Morgan mógł słyszeć.
 Lecz przybysz rzekł wesoło:
 — Czy to powód, żebyśmy stali w drzwiach, żem cię gdzieś słyszał?
 — Nie — odparł Roland. — Weź mię pan za płaszcz i idź za mną. Nie pozwoliłem zapalać światła na schodach.
 — Jestem wdzięczny za to. Ale skoroś pan dał słowo, gotów jestem przejść przez cały pałac, chociażby był oświetlony a giorno.
 — Masz pan moje słowo. Idź śmiało.
 Roland zaprowadził Morgana do swego pokoju, oświetlonego tylko dwiema świecami.
 Morgan zrzucił płaszcz i złożył pistolety na stole.
 — Co pan robisz? — zapytał Roland.
 — No tak, dla wygody.
 — Ależ te pistolety, które zostawiasz tu?
 — Cóż myślisz, żem je wziął na ciebie?
 — A na kogo?
 — Na panią policyę. Nie chcę się oddać darmo w ręce zbirów obywatela Fouche.
 — Więc jesteś przekonany, że ci nic tu nie grozi?
 — Chyba! przecież mam twe słowo.
 — Dlaczegóż nie zdejmiesz maski?
 — Bo twarz moja w połowie tylko należy do mnie;