Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/216

 — A więc za co?
 — Za to, żeś, generale, nie zauważył go i nie rozmawiał z nim na obiedzie u Gohiera.
 — Przyznaję, żem zrobił to świadomie. Nie znoszę tego eks-mnicha. Bonaparte za późno spostrzegł się, że słowa jego są obosieczne: jeśli Sieyès zrzucił suknię zakonną, to Talleyrand zdjął mitrę biskupią.
 Bruix, pozornie obojętny, okrążył salon dwa, czy uśmiechał się słodziutko.
 — Więc mogę na pana liczyć?
 — W zupełności.
 — A Cambaceres i Lebrun?
 — Wziąłem na siebie najoporniejszego — Sieyès’a.
 Bruix rozmawiał z tamtymi.
 Admirał Bruix nie spuszczał z oka generała i dyplomaty. Domyślał się, że rozmawiają o czemś ważnem.
 Bonaparte dał mu znak, aby się zbliżył.
 Bruix, pozornie obojętny, okrążył salon dwa, czy trzy razy, poczem, jakgdyby spostrzegł dopiero Talleyranda i Bonapartego, podszedł do nich.
 — To pewny człowiek — zauważył Bonaparte.
 — I bardzo ostrożny — dodał Talleyrand.
 — Trzeba go będzie ciągnąć za język.
 — O nie. Teraz otwarcie przystąpi do rzeczy.
 W istocie Bruix, zaledwie podszedł do nich, wyrzekł te wieloznaczące słowa:
 — Widziałem ich; wahają się.
 — Wahają się? Cambaceres i Lebrun?
 — Tak.
 — Czyś nie mówił im, że chcę z nich zrobić konsulów?
 — Tak daleko nie zobowiązywałem się — odparł, śmiejąc się, Bruix.
 — A dlaczego? — spytał Bonaparte.