Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/209

rosną szybko. Siedmioletnia dziewczynka jest już starą kurtyzaną.
 Roland potrząsnął głową.
 — Cóż tam takiego? — zapytał Bourrienne.
 — Nie sądzę, aby generał chciał zostać dyrektorem. Pomyśl tylko. Pięciu królów Francyi — to nie dyktatoryat, to cały zaprząg.
 — Czy myślisz — zapytał Roland — że będziemy się bili?
 — Być może.
 — No to może uda mi się zginąć, czego bardzo pragnę. Lecz gdzież generał?
 — U pani Bonaparte. Czyś kazał oznajmić mu swój przyjazd?
 — Nie, chciałem pierw widzieć się z tobą... Ale poczekaj. Zdaje mi się, że to jego kroki.
 W tej samej chwili w drzwiach ukazał się ten sam mężczyzna, który w Awinionie odegrał swą rolę incognito, ubrany w malowniczy mundur dowódcy armii egipskiej.
 Bonaparte, ujrzawszy młodzieńca, zawołał z radością w głosie:
 — To ty, Rolandzie! Mój wierny Rolandzie! Wzywam cię, a już jesteś. Witam cię.
 I wyciągnął dłoń do młodego człowieka, a z nieznacznym uśmiechem zapytał:
 — Co robisz u Bourrienne’a?
 — Czekam na generała.
 — A czekając, gadacie jak stare baby.
 — Tak jest, generale! Pokazywałem mu twe wezwanie na 16-go brumaire’a.
 — Napisałem 16-go czy 17-go?
 — 16-go, generale. 17-go byłoby za późno.
 — Dlaczego?
 — Jeśli, jak mówi Bourrienne, są wielkie projekty na 18-go.