Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/208

ły i stanął w nich młody oficer w mundurze adjutanta.
 Sekretarz podniósł głowę i na twarzy jego odbiła się żywa radość.
 — Jesteś nareszcie, Rolandzie! — zawołał. — Generał czeka na ciebie z niecierpliwością. Czy przyjeżdżasz sam z siebie, czy też jesteś wezwany?
 — Wezwany.
 — Przez kogo?
 — No, przez samego generała.
 — Specyalną depeszą?
 — Własnoręczną; masz — czytaj.
 Roland wyjął papier, zawierający dwa wiersze dobrze znanego Burrienne’owi pisma. Te dwa wiersze brzmiały:
 „Wyjeżdżaj i bądź w Paryżu na 16 brumaire’a. Jesteś mi potrzebny“.
 — Tak — bąknął Bourrienne — zdaje mi się, że to będzie 18-go.
 — Osiemnastego. Ale co?
 — Kiedy sam nie wiem. Człowiek ten — znasz go przecie — nie lubi się wywnętrzać. Co będzie 18-go — tego nie wiem. Wiem tylko, że coś będzie.
 — Ale co przypuszczasz?
 — Zdaje mi się, że chce zostać dyrektorem na miejsce Sieyes’a, a może prezydentem na miejsce Gohiera.
 — Ślicznie! A konstytucya roku trzeciego?
 — Cóż tu ma konstytucya?
 — Przecież derektorem można być, mając lat czterdzieści, a generałowi brak akurat dziesięciu lat.
 — Hm! tem gorzej dla konstytucyi. Pogwałcimy ją — Jeszcze za młoda, Bourrienne! Nie gwałci się dzieci siedmioletnich.
 — W ręku obywatela Barrasa, mój kochany, dzieci