Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/176

 — Bo niema mgieł, milordzie.
 — No!
 — Niewątpliwie. Rozumiesz, milordzie: atmosfera duchów — to mgła. W Szkocyi, Danii, Anglii, w krajach mgły, roi się od duchów. Mieliśmy tam ducha Hamleta, ducha Banka, cienie ofiar Ryszarda III. We Włoszech był tylko jeden duch — duch Cezara, który się zjawił tylko Brutusowi, i to gdzie? w Tracyi, t. j. w tej Danii greckiej, w Szkocyi Wschodu, gdzie mgły smętkiem przejęły nawet Owidyasza. Vergiliusz dlatego ukazał ducha Anchizesa Eneaszowi, że pochodził z Mantui, kraju błot, mgieł z tego gniazda widm.
 — Mów dalej.
 — Widziałeś brzegi Renu?
 — Tak.
 — Oto jeszcze jeden kraj wróżek, ondyn, a więc widm wskutek mgły.
 — Wszystko dobrze, ale dlaczego nie chcesz mnie brać ze sobą na tę wyprawę? — nalegał sir John.
 — Poczekaj. Zaraz wyjaśnię, jakiego trzeba szczęśliwego zbiegu okoliczności, aby zobaczyć ducha.
 — Mów, prędzej! — rzucił niecierpliwie sir John.
 — Posłuchaj zatem. Dlaczego duchy się ukazują?
 — Mnie się pytasz?
 — Tak, ciebie.
 — Przyznam się, że nie studyowałem duchów i nie umiem na to odpowiedzieć.
 — Otóż duchy pokazują się po to, aby napędzić strachu temu, komu się ukazują.
 — Tak, to prawda.
 — Ja myślę! Jeśli nie zastraszą tego, komu się ukazują, to same się jego boją. Np. historya p. de Tu-