Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/173

 — Więc do pawilonu przychodzą duchy? — zapytał Roland.
 — Czy do pawilonu, tego nie jestem pewien; ale do klasztoru...
 — Napewno do klasztoru?
 — Napewno.
 — Widziałeś je?
 — Ja nie. Ale są tacy, co je widzieli.
 — Może twój towarzysz? — zapytał oficer, zwracając się do drugiego chłopa.
 — Duchów nie widziałem. Widziałem tylko płomienie, a Klaudyusz Philippon słyszał brzęk łańcuchów.
 — Ach, mamy więc płomienie i łańcuchy! — odparł Roland.
 — Tak! płomienie sam widziałem — powiedział pierwszy chłop. — A Klaudyusz Philippon słyszał brzęk łańcuchów — dodał drugi.
 — No, dobrze, dobrze — odparł kpiąco Roland. — Więc za nic nie pójdziecie?
 — Za nic!
 — Nawet za złoto całego świata!
 — A jutro rano pójdziecie?
 — Zanim pan wstanie, dzik już tu będzie.
 — No to przyjdźcie do mnie pojutrze.
 — Dobrze, panie, ale po co?
 — Tak sobie, tylko przyjdźcie.
 — Przyjdziemy, skoro pan chce.
 Przyjdźcie, a dam wam pewne wiadomości.
 — O kim?
 — O duchach.
 Amelia wydała okrzyk stłumiony, który usłyszała