Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/127

 Przybysz doszedł do środka koła, nie okazując onieśmielenia, i okiem powiódł po dwunastu mnichach, czekając na pytania.
 Przewodniczący przerwał ciszę.
 — Od kogo przychodzisz?
 — Ten, kto mnie posłał, polecił mi odpowiedzieć, że przychodzę od Jehudy.
 — Czy masz zlecenia ustne, czy na piśmie?
 — Mam odpowiadać na wasze pytania, a następnie zostawić świstek papieru za pieniądze.
 — Dobrze. Zacznijmy od pytań. Gdzie są nasi bracia z Wandei?
 — Złożyli broń, ale czekają tylko od was rozkazu, aby za nią pochwycić.
 — A dlaczego złożyli broń?
 — Otrzymali rozkaz od J. K. M. Ludwika VIII.
 — Mówiono o własnoręcznej odezwie królewskiej.
 — Oto kopia — i z temi słowy chłop wręczył papier pytającemu.
 Ten rozłożył i czytał:
 „Wojna może wzbudzić tylko nienawiść do monarchii. Królowie, wracający na tron przez wojnę, nie mogą być kochani. Trzeba więc zarzucić środki krwawe i polecić się potędze opinii, która sama przez się powraca do zbawczych zasad. Trzeba połączyć w potężnym związku rozproszone elementy monarchii, pozostawić wojującą Wandeję jej własnemu losowi i wejść na drogę bardziej pokojową i nie tak bezładną. Rojaliści z Zachodu już swoje zrobili, trzeba nareszcie oprzeć się na rojalistach w Paryżu, którzy już wszystko przygotowali do blizkiej restauracyi monarchii“...