Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/116

 — W czyjem imieniu przychodzisz? — zapytał jeździec, którego twarz osłaniał szeroki kapelusz.
 — W imieniu proroka Elizeusza — odparł młodzieniec zamaskowany.
 — A więc na ciebie czekam — odparł ten i zsiadł z konia.
 — Czyś prorok, czy uczeń? — zapytał Morgan.
 — Jestem uczniem — odparł nowoprzybyły.
 — A gdzie twój mistrz?
 — Znajdziesz go w klasztorze Kartuzów w Seillon.
 — Czy wiesz, ilu naszych towarzyszów zebrało się tam dzisiaj.
 — Dwunastu.
 — Dobrze. Jeśli spotkasz innych, przyślij ich tam.
 Ten, który nazwał się uczniem, pokłonił się na znak posłuszeństwa, pomógł Morganowi przytroczyć walizkę do siodła i przytrzymał cugle konia.
 Morgan, zanim włożył drugą nogę w strzemię, dał koniowi ostrogę i pomknął galopem.
 Po prawej stronie drogi ciągnął się las Seillon, jak morze ciemności, na którem wiatr podnosił ciemne fale.
 O ćwierć mili od Sue jeździec skręcił konia poprzez pola i zaczął się zbliżać do lasu. Koń, prowadzony pewną ręką, zanurzył się bez wahania w gąszcz. Po dziesięciu minutach jeździec znalazł się na przeciwnym skraju lasu.
 O sto kroków dalej wznosiła się ciemna masa, samotna wśród polany.
 Był to gmach solidny, zacieniony kilkoma drzewami odwiecznemi.
 Jeździec zatrzymał się przed wielkiemi wrotami, nad któremi w trójkąt ustawione widniały trzy figury: