Strona:PL Dumas - Paulina.pdf/9

 — Tak!... z kulą w ramieniu?
 — Zawsze to lepiej, niż z kulą w sercu.
 — Jakiż był powód pojedynku?
 — Przepraszam cię, kochany Grisier, lecz cała historja jest jeszcze tajemnicą; później dowiesz się o niej.
 — Paulina — szepnąłem.
 — Tak — odpowiedział mi.
 — Ale, że dowiemy się kiedyś, daj słowo — odrzekł Grisier.
 — Z pewnością, na dowód czego zabieram z sobą Aleksandra, któremu dziś wieczorem opowiem wszystko; pewnego pięknego poranku, kiedy już żadnej ku temu nie będzie przeszkody, przeczytasz o tem w jakim tomiku zatytułowanym „Szare" lub „Błękitne powieści!" Do tego jednak czasu musisz czekać cierpliwie.
 Grisier rad nierad musiał pogodzić się z losem.
 Dziś, gdy ze śmiercią matki Pauliny zniknął ostatni wzgląd, nakazujący mi milczenie o dziejach tego nieszczęśliwego dziecięcia, o dziejach tak nieprawdopodobnych, a jednak prawdziwych... dziś, śmiało powiedzieć mogę to, co wówczas zwierzył mi Alfred.