Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/81

 — Nie mogę.
 — Kiedy tak... — mówił książę z namysłem...
 — Rozważ, Najjaśniejszy parnie.
 Książę otarł z czoła pot, który za wymówieniem „ Najjaśniejszy“ wystąpił.
 — Może mię oskarżysz?...
 — Przed królem przez ciebie Mości książę strąconym; tak, bo jeżeli nowy monarcha podkopuje moje szczęście, powrócę do dawnego.
 — To nikczemnie!...
 — Prawda; ale ją zanadto kocham.
 Książę postąpił ku panu de Monsoreau, lecz ten powściągnął go jednem spojrzeniem.
 — Skoro mnie zgubisz, nic na tem Mości książę nie zyskasz — mówił — albowiem są tajemnice, które razem z trupami wypływają. Lepiej bądź, Mości książę, monarchą łaskawym, mnie zaś będzie przyjemnie, być wiernym tobie poddanym.
 Książę trzaskał palcami i rwał włosy.
 — Panie! uczyń łaskę dla człowieka, który tobie najwierniej służył.
 Franciszek powstał.
 — Czego żądasz?... — rzekł.
 — Aby Wasza Królewska mość...
 — Nieszczęsny! — zawołał książę — więc ja mam niebie błagać!...
 — Mości książę!...
 Monsoreau skłonił się.
 — Mów!... — zawołał Franciszek.
 — Czy mi przebaczysz, Mości książę?...
 — Przebaczę.
 — Potwierdzisz nasze małżeństwo?
 — Potwierdzę — rzekł książę głosem stłumionym.
 — I uśmiechniesz się do mojej żony, wtedy gdy