Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/61

 — A! to ohydne przeniewierstwo! — zawołał książę.
 — Pod twemi własnemi popełnione skrzydłami — dodał dworzanin ze zwykłą sobie śmiałością.
 — A! Bussy, przekonasz się, jak się mścić umiem.
 — Ty Mości książę? sądzę, że nic podobnego zrobić nie możesz. Książęta nie mszczą się, lecz karzą. Wyrzucisz podłość panu de Monsoreau i ukarzesz.
 — Jakim sposobem?
 — Powracając szczęście pannie de Meridor.
 — Naucz mnie sposobu.
 — Powracając jej wolność.
 — Jaśniej się wytłumacz.
 — Bardzo snadnie; związek jest przymuszony, zatem nieważny. Rozwiąż małżeństwo Mości książę, a postąpisz jak na prawego człowieka i na księcia przystoi.
 — A! Bussy! ty się bardzo zapalasz? cóż cię to wszystko tak mocno obchodzi?
 — Ja? bynajmniej; co mię zaś obchodzi cała sprawa, nie chcę oto, aby mówiono, że Ludwik de Clermont, hrabia Bussy służy księciu przeniewierczemu.
 — Dobrze; ale jak zerwać ten związek?
 — Bardzo łatwo, ojcu tylko pozwolić działać.
 — Baronowi de Meridor? Ależ on jest w Anjou.
 — Jest w Paryżu.
 — U ciebie?...
 — Przeciwnie, u swojej córki. Powiedz, Mości książę, że może liczyć na ciebie, a zamiast widzieć w tobie prześladowcę i nieprzyjaciela, ujrzy obrońcę; zamiast nienawidzieć twoje imię, będzie cię uważał za anioła opiekuńczego.
 — Mówią, że to potężny pan i ma wielkie znaczenie w swojej prowincji.
 — Przedewszystkiem powinieneś baczyć, Mości