Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/35

 — Zapewne.
 — Scena powinna być śmieszna.
 — Nawet bardzo; ale co panu przeszkadza być jej obecnym?...
 — Kazał mi odejść.
 — Dlaczego?...
 — Pod pozorem spowiedzi.
 — A któż ci broni słuchać pod drzwiami?...
 — Prawda... prawda... — odpowiedział gospodarz, spiesznie wybiegając z pokoju.
 Chicot pobiegł do dziury.
 Piotr de Gondy siedział przy łożu chorego; lecz mówili tak cicho, że Chicot nie mógł słowa z ich rozmowy dosłyszeć.
 Niewiele byłby się i tak dowiedział, albowiem w pięć minut pan de Gondy podniósł się, pożegnał umierającego i wyszedł.
 Chicot podszedł do okna.
 Lokaj trzymał konia; poseł panów de Guise dosiadł go i skierował się w boczną ulicę, wiodącą do Paryża.
 — Na Boga! — rzekł Chicot — gdyby przynajmniej genealogji z sobą nie zabrał; czy tak, czy owak, dopędzę go, chociażbym dziesięć koni zabił. Adwokaci są szczwane lisy, a mój na de wszystko. Pytam się — rzekł dalej Chicot z niecierpliwością — pytam, gdzie ten Gorenflot chodzi?...
 W tej chwili wszedł gospodarz.
 — A co?... — zapytał Chicot.
 — Odjechał — odrzekł gospodarz.
 — Spowiednik?...
 — On takim spowiednikiem, jak i ja.
 — A chory?...
 — Omdlał.
 — A czyś pewny, że jest w swoim pokoju?...
 — Wyjdzie chyba na cmentarz.