Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/34

 — Ten z Avignonu? mały, szczupły, rumiany.
 — To on! — wymknęło się Chicotowi.
 — Aha! to pan jego przysłałeś, jestem pewny.
 — Więc przybył posłaniec! — zawołał Chicot, podnosząc się i pomuskując wąsa — opowiedz mi to panie Bernouillet.
 — Rzecz bardzo prosta, jeśli tylko pan nie zrobiłeś tego figla. Może godzinę temu, właśnie przybijałem haczyk do okiennicy, słyszę tętent konia i widzę przed bramą małego człowieka.
 — Pan Mikołaj czy tu mieszka?... — zapytał mię. — Wiesz pan, że się tak nazywa ten przebrzydły rojalista.
 — Tak panie — odpowiedziałem.
 — Powiedz mu więc, że oczekiwana osoba z Avignonu przybyła.
 — Bardzo dobrze, ale muszę pana o jednej rzeczy uprzedzić.
 — O jakiej?...
 — Że pan Mkołaj, jak go nazywasz, umiera.
 — Tem bardziej potrzeba, abyś go o mojem przybyciu uwiadomił.
 — Ale trzeba panu wiedzieć, że chory ma malignę?...
 — Czy tak?... — zapytał — zatem spiesz się mój panie.
 — Chcesz pan koniecznie?...
 — Muszę go widzieć.
 — Mały człowiek gniewałIsię i mówił głosem rozkazującym; zaprowadziłem go więc do mieszkania umierającego.
 — Zatem jest tam?... — zapytał Chicot, wskazując na pokój Dawida.
 — Nieinaczej; ale jakie to śmieszne!...
 — Zapewne.
 — Zupełnie nie spodziewał się nieszczęścia.