Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/27

 — Pan widziałeś mnie z zakonnikiem — mówił Chicot.
 — Tak — odrzekł gospodarz.
 — Ciszej, tego nie trzeba rozgłaszać; mnich jest wypędzony z klasztoru.
 — Czyżby to był hugonota przebrany?
 Chicot przybrał wyraz obrażonego.
 — Hugonota! kto tu mówi o hugonotach? Wiedz, że ten mnich jest moim krewnym, a ja w mojej familji nie mam hugonotów. Powinieneś się pan wstydzić tego, co powiedziałeś. Panie gospodarzu, nigdy w mojej rodzinie nie było hugonoty. Ten mnich, przeciwnie, jest najzaciętszym nieprzyjacielem hugonotów, tak dalece, że popadł w niełaskę króla Henryka III-go, który, jak wiesz, wspiera ich...
 Gospodarz zdawał się wchodzić w położenie Gorenflota.
 — Ciszej — rzekł kładąc palec na usta.
 — Dlaczego? czy tu czasem niema stronników królewskich?
 — Lękam się tego — odrzekł gospodarz, kiwając głową — pod nami mieszka podróżny...
 — Musimy więc uciekać, bo jak mówiłem, mój brat...
 — Gdzie się udacie?
 — Mamy dwa, albo trzy miejsca, wyznaczone przez pana La Huriera.
 — Jakto! więc go pan znasz?
 — Ciszej! poznaliśmy się w dzień świętego Bartłomieja.
 — Widzę, że pan i jego brat jesteście ludźmi świętymi; i ja znam pana La Huriera. Nawet miałem chęć kupując ten hotel, jego imię jako znak zawiesić, na dowód przychylności; lecz, że hotel miał od dawna znak „Łabędzia“ z krzyżem, lęka-