Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/26

 — Wolę, żebyś się przeszedł po mieście.
 — A wieczerza?... — zagadnął Gorenflot.
 — Przygotuję tymczasem; a na drogę masz talara.
 Gorenflot przyjął talara z wdzięcznością.
 Wyszedł więc, podkasawszy habit i schowawszy pieniądz do kieszeni.
 Zaledwie Goreflot opuścił pokój, aliści Chicot dużym gwoździem zrobił dziurę w podłodze, przez którą, chociaż nie mógł dokładnie widzieć, mógł słyszeć doskonale.
 Dostrzegł też i Mikołaja Dawida i gospodarza, jak z sobą rozmawiali.
 Z prowadzonej rozmowy, Chicot usłyszał, że Dawid z wielką wiernością oświadcza się dla króla i mówi o posłannictwie powierzonem mu przez pana de Morvilliers.
 Gospodarz słuchał z uwagą i uszanowaniem; jednak można go było posądzać o obojętność, bo mało odpowiadał, a nawet przy wymawianiu niektórych wyrazów, znać było głęboką ironję.
 — Ha!... — rzekł Chicot — czyby i gospodarz do Ligi miał należeć? przekonam się o tem.
 Ponieważ nic ważnego nie działo się w pokoju Dawida, Chicot cierpliwie czekał przybycia gospodarza.
 Nakoniec drzwi się otwarły i gospodarz wszedł z czapką w ręku, zawsze jednak zachował filuterną minę, taką samą jak w rozmowie z adwokatem.
 — Siadaj pan — rzekł Chicot — i zanim do czegoś ważniejszego przystąpimy, posłuchaj mojej historji.
 Gospodarz zdawał się być niezadowolony z przemowy i skinieniem głowy dał znak, że nie usiądzie.
 — Jak ci się podoba — rzekł Chicot.
 Gospodarz skinął znów głową.