Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/136

 Wtem lekko drzwi się odemknęły.
 — Kto tam? — zapytał książę z dumą, obrażony, że bez zapowiedzenia ktoś wejść się poważył.
 — Ja, Remy — odpowiedział Haudoin, zupełnie nie zmieszany.
 — Co za Remy? — zapytał książę.
 — Remy, lekarz.
 — Więcej jak lekarz, to mój przyjaciel — dodał hrabia.
 — A! — rzekł książę obrażany.
 — Czy wiesz — mówił Bussy — że jego książęca mość żąda, abym wstał z łóżka?...
 — Tak, i abyś mi towarzyszył.
 — Nie możesz, hrabio... — zrobił uwagę Haudouin.
 — Dlaczego! — zapytał Franciszek.
 — Za zimno na dworze, Mości książę.
 — Za zimno?... — powtórzył Franciszek, zdziwiony, że ktośkolwiek śmie opór mu stawiać.
 — Tak, za zimno, i ja, który odpowiadam za zdrowie pana Bussego, nie pozwalam mu wychodzić.
 Bussy chciał podnieść się z łóżka, lecz Remy uścisnął go znacząco.
 — Dobrze — rzekł książę — skoro mu grozi niebezpieczeństwo, niechaj zostanie.
 I książę postąpił ku drzwiom.
 Bussy nie ruszył się.
 Książę znowu powrócił do łóżka.
 — Widzisz Mości książę — rzekł Bussy — Haudouim mi zabrania.
 — Powinieneś przywołać Mirona, to wielki lekarz.
 — Mości książę — odparł Bussy — wolę lekarza, przyjaciela, niż uczonego.
 — Kiedy tak, bądź zdrów.