Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/134

 W łóżku więc zastali go przyjaciele, przybyli z odwiedzinami.
 Przez cały dzień następny Remy na chwilę nie opuścił swojego pana.
 Nazajutrz, kiedy książę de Guise przybył do Luwru, Bussy spojrzał wokoło i nie ujrzał doktora.
 — Strudził się!... — pomyślał — biedny chłopiec i on potrzebuje powietrza i słońca. Prócz tego może Gertruda na niego czekała, a chociaż to pokojowa... Pokojowa, która szczerze kocha, więcej warta niż największa pani, która zwodzi.
 Dzień przeminął, a Remy się nie ukazał.
 Bussy niecierpliwił się i pragnął go widzieć jak najprędzej.
 Wieczorem Bussy posłyszał w przedpokoju liczne i donośne głosy.
 Służący pomieszany przybiegł do niego.
 — Panie, książę Andegaweński.
 — Proś niech wejdzie — odpowiedział Bussy nie otwierając oczów i myśląc, że jego pan, którego przestał kochać, troszczy się przecież o niego.
 Książę wszedł; pokój Bussego był ciemny.
 — Ciemno u ciebie, Bussy — rzekł książę.
 Bussy milczał, bo słowa wyrzec nie zdołał.
 — Czyś tak mocno chory, że mi nie odpowiadasz!.. — zapytał książę.
 — Bardzo chory — mruknął Bussy.
 — Dlatego od dwóch dni nie byłeś u mnie?
 — Dlatego, Mości książę.
 Książę uderzony zwięzłością odpowiedzi, przeszedł się kilka razy po pokoju, spoglądając na rzeźby i różne ozdoby.
 — Pięknie mieszkasz, — rzekł.
 Bussy nic nie odpowiedział.
 — Panowie — rzekł książę do swoich dworzan pozostańcie w bocznym pokoju, bo mój Bussy bar-