Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/119

cot — tylko ten co na górze lepiej mówi po francusku. Słuchaj Henryku.
 — Ciszej! ciszej! — wołano ze wszystkich stron.
 — Ciszej!... — zawoła! Chicot piorunującym głosem.
 Wszyscy umilkli, koło słuchaczy obstąpiło mnicha i osła.
 — Bracia moi — rzekł — Paryż jest wielkiem miastem, dumą Francji, a paryżanie ludem rozumnym.
 Na nieszczęście, w tej chwili osioł tak mocno ryknął, że zupełnie zagłuszył jeźdźca.
 Lud parsknął śmiechem.
 — Ciszej Panurgus, ciszej!... — zawołał mnich — czekaj, przyjdzie kolej na ciebie.
 Osioł umilkł.
 — Bracia moi — mówił dalej kaznodzieja — ziemia jest padołem, gdzie człowiek zalewa się łzami.
 — On pijany? — rzekł król.
 — Nieinaczej — odpowiedział Chicot.
 — Ja który wam każę — mówił mnich dalej — jak Hebrajczyk wracam z wygnania, a od ośmiu dni żyłem tylko chlebem żebranym, tak, żyłem żebraniną ja i mój Panurgus.
 — Co to za Panurgus? — zapytał król.
 — Zapewne jaki jego przyjaciel — odpowiedział Chicot — ale proszę mi pozwolić słuchać.
 — A dla kogo i przez kogo wszystko to wycierpiałem? Przez Heroda i jego sługi, wiecie kogo nazywam Herodem?
 — Mój synu — odezwał się Chicot — ja ci wytłumaczę przydomek.
 — Głupiec!
 — Do kogo mówisz, czy do mnie, czy do mnicha, czy do osła?
 — Do wszystkich trzech razem.