Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/45

w róg, gdzie przy ogromnym kominie na ławie siedział gruby i krótki człowiek.
 — Nie zbłądziłem — rzekł Chicot, — modląc się przed domem przy ulicy Noyers, rzecby można, że przewąchałem powrót tego człowieka. Ale dlaczegóż powracać tajemnie do stolicy dobrego naszego Heroda? Czego się kryć przed nim? Czyżby Bóg wysłuchawszy mojej modlitwy, wcześniej mi jeszcze wypłatę naznaczył.
 Nie długo zauważył Chicot, że z miejsca w którem się ulokował, nie tylko widzieć, ale i słyszeć można.
 Wytężył więc słuch i oczy.
 — Panowie — mówił gruby człowiek do swoich towarzyszy — czas odjeżdżać; ostatni lokaj z orszaku dawno przejechał i droga jest zapewne bezpieczna.
 — Bezpieczna — odpowiedział głos, na który zadrżał Chicot; a który pochodził z piersi człowieka, którego z początku trefniś nie zauważył.
 Figura, która głos wydała, była wysoka, chuda i blada.
 — A! panie Mikołaju — mówił do siebie Chicot z dzikim uśmiechem — piejesz dobrze.
 Będziemy mieli odmianę i to może niedługo.
 Wypróżnił szklanicę, zapłacił co się należało i zabierał się do drogi.
 Ostrożność była konieczną, albowiem i siedmiu mężczyzn zapłaciło swą należność, albo raczej jegomość gruby i krótki uiścił ją za wszystkich; następnie, każdy wsiadł na konia i osłonięci zmrokiem, puścili się drogą ku Paryżowi.
 — Dobrze — rzekł Chicot — jedzie do Paryża, zatem i ja powracam,.
 I wsiadłszy na konia, puścił się za nimi, aby ich