Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/34

pani wzięłaś mnie za księcia i byłabyś sobie życie odebrała?
 — Pierwszy raz widziałam go wzruszonym.
 Czy to wzruszenie było prawdziwe, czy zmyślone?
 Nastąpiła chwila milczenia.
 — Wiesz pani, zapewne, że nie sam przyszedłem?... — mówił hrabia.
 — Gertruda widziała cztery osoby.
 — Czy pani się nie domyślasz, co to za jedni?
 — Sądzę, że jeden z nich ksiądz, a dwaj świadkowie...
 — A więc pani jesteś przygotowaną zostać moją małżonką?
 — Wszak taka była umowa? Tylko przypominam warunek, że obrzęd ma się odbyć w obecności mojego ojca.
 — Pamiętam o tem, lecz gdy okoliczności naglą...
 — Tak, wiem o tem.
 — A więc?
 — Jestem gotowa zaślubić pana. Pamiętaj tylko, że wtedy tylko wejdziesz w swe prawa, gdy ojciec mój przybędzie.
 Hrabia zmarszczył brwi i usta przygryzł.
 — Pani — rzekł — nie chcę krępować twej woli, a jeżeli nawet cięży ci słowo dane, zwracam je. Jesteś wolną, tylko...
 Zbliżył się do okna i spojrzał na ulicę.
 — Tylko — rzekł — patrz...
 Podniosłam się Jakby poruszona siłą, która nam każe przekonać się o nieszczęściu, i pod oknem, spostrzegłam człowieka w płaszczu, który jakby chciał do domu wejść.
 — A! Boże — mówił hrabia — czy to było wczoraj?