Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/22

 I po raz pierwszy błyskawica namiętności zaświeciła w oczach hrabiego.
 Zatrwożył mnie ten płomień, buchający z ogniska, które uważałam za wygasłe.
 Umilkłam.
 — Co pani myślisz przedsięwziąć? — zapytał hrabia.
 — Panie — odpowiedziałam, — czy nie można zmienić mieszkania, wyprowadzić się na inną ulicę, albo powrócić do Meridor?
 — Napróżno — odrzekł pan de Monsoreau, potrząsając głową. — Książę Andegaweński jest straszny i skoro wpadł na ślad, pewnie cię znajdzie.
 — Ach! Boże! Boże! pan mię przerażasz.
 — Nie chciałbym, lecz mówię prawdę.
 — A więc nawzajem ja panu zadam pytanie: co myślisz uczynić?
 — Niestety! — odparł hrabia z dziką ironją — mało mam pomysłów i gdybym znalazł jaki środek, może byłbym zgodny z wolą pani.
 — Może niebezpieczeństwo nie jest tak nagłe?
 — Przyszłość panią przekona — odpowiedział hrabia powstając. — W każdym razie, powtarzam ci: hrabina de Monsoreau niema się czego lękać, bo ja trafię i do króla.
 Odpowiedziałam westchnieniem.
 To, co mówił hrabia, było zupełnie prawdopodobne.
 Pan de Monsoreau zaczekał chwilę, jakby dając mi czas do namysłu, wstał i miał zamiar wyjść.
 Dziki uśmiech przebiegł mu po ustach, ukłonił się i wyszedł.
 Słyszałam, jak klął na schodach: przywołałam Gertrudę.
 Gertruda zazwyczaj była obecną albo w pokoju