Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/132

 Gorenflot chrapał okropnie i mówił przez sen.
 — Bracia moi! jaki straszny wiatr, to gnie Boży!
 I znów chrapał.
 Chicot zaczął przebierać mnicha.
 — Brr! brr! a to zimno! Nieszczęście, winne grona nie dojrzeją tego roku.
 Chicot przerwał i czekał.
 — Bracia, znacie moją gorliwość — niówił mnich — znacie moje przywiązanie do kościoła i do księcia de Guise,.
 — A! hultaj!... — rzekł Chicot.
 — To moje zdanie — odezwał się Gorenflot, ale to pewna...
 — Co pewna?... — zapytał Chicot, podnoszą mnicha aby na niego wdziać suknię.
 — To pewna, że człowiek mocniejszy nuz wino; brat Gorenflot walczył z winem, jak Jakób z aniołem i pokonał wino.
 Chicot wzniósł ramiona.
 Poruszenie to spowodowało, że mnich otworzy jedno oko i ujrzał uśmiech Chicota.
 — A! upiór!... — zawołał i zakrył twarz.
 — A! pijaczyna! — rzekł Chicot, kończąc wdziewanie habitu.
 — Szczęściem — mruczał mnich — zakrystjan zamknął drzwi od chóru i wiatr ustał.
 — Śpij, albo nie — mówił Chicot — teraz wszystko jedno.
 — Pan wysłuchał modlitwę moją — mruczał mnich — i wiatr z północy, zmienił sę w południowy.
 — Amen — zakończył Chicot.
 I zwinąwszy obrus i serwety na poduszkę, a nawet podłożywszy pod głowę talerze, usnął.
 Biały dzień i chrapliwy głos gospodarza łające-