Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/105

 — W takim razie musisz mi przyznać delikatność i nie powinieneś być zazdrosnym.
 Tu Saint-Luc przypomniał sobie, że Bussy wprowadził mu żonę do Luwru.
 — Mniejsza o to — rzekł — ale serce twoje nie próżnuje.
 — Przyznaję.
 — Czy z miłości, czy z przywidzenia?... — zapytała Joanna.
 — Z namiętności, pani.
 — A więc pana uleczę.
 — Nie sądzę.
 — Ożenię pana.
 — Wątpię.
 — Będziesz pan szczęśliwym.
 — Niestety!... pani, mojem przeznaczeniem jest być nieszczęśliwym.
 — Jestem uparta i trwam w zamiarze.
 — I ja także — rzekł Bussy.
 — Hrabio, ulegniesz.
 — Pani — rzekł młodzieniec — podróżujmy jak przyjaciele. Wyjedźmy naprzód z piasku, a na nocleg dostaniemy się do tej pięknej wioski, co tam błyszczy wdali.
 — Do tej, albo do innej.
 — Mało mi na tem zależy.
 — Więc nam pan towarzyszy?...
 — Byle to państw u nie zrobiło przykrości.
 — Przeciwnie; jedź pan z nami.
 — A dokąd państw o jedziecie?...
 — Do Meridor.
 Mocny rumieniec okrasił twarz Bussego. Następnie zbladł i tajemnica jego byłaby odgadnięta, gdyby Joanna nie patrzyła na męża.
 Bussy miał czas przyjść do siebie, nim małżonkowie rozmówili się oczyma.