Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/80

 — Tak — rzekł — ty jesteś jedynym moim przyjacielem.
 — Dobre opactwo w Valencey wakuje — rzekł Chicot.
 — Słuchaj Chicot, bądź grzecznym.
 — Także i Pitiviers.
 — Mimo twych żartów — mówił król — masz dobre serce.
 — Kiedy nie chcesz opactwa, daj mi regiment.
 — Ty czasem nieźle poradzisz.
 — To zrób mnie radcą; ale wolę opactwo albo regiment. Nie chcę być radcą, bo musiałbym zawsze być twojego zdania, Henryku.
 — Ciszej, ciszej Chicot, zbliża się straszna godzina.
 — Czy cię znowu napada? — rzekł Chicot.
 — Zobaczysz, usłyszysz.
 — Co takiego?
 — Zaczekaj, a wszystkiego się dowiesz.
 — Ciekawym co takiego? mnie się zdaje...
 — Chicot, czy masz odwagę?
 — Pochlebiam sobie; ale z tobą, mój synu, i tej zabraknie; kiedy król polski i francuski drży jak listek, ja nic nie powiem o sobie; wiem tylko, że lepiej zrobisz, jeżeli każesz przywołać straże, a ja... ja lepiej pójdę spać.
 — Rozkazuję ci zostać — zawołał król z powagą.
 — Dziwna rzecz rozkazywać trwodze; mówię ci, że się boję, gwałtu!
 I Chicot, aby uniknąć niebezpieczeństwa, wszedł na stół.
 — Kiedy tak — mówił król — muszę ci wszystko opowiedzieć.
 — Tak, to co innego — mówił Chocit, powoli złażąc ze stołu, i wyjmując swoją długą szpadę. Skoro