Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/81

będę wiedział, może złemu zaradzę. Mów, mów mój synu. Może się jaki krokodyl ukaże? klinga dobra, bo o moje rogi ostrzona; o! twarde ja mam rogi.
 I Chicot usiadł na krześle, wziąwszy pomiędzy nogi szpadę, którą zwinął jak węża, symbol pokoju na lasce Merkurego.
 — Ostatniej nocy — mówił Henryk — spałem.
 — I ja także — przerwał Chicot.
 — Nagle jakiś oddech mię owiał.
 — Może zgłodniały pies dotknął twej...
 — Przebudzam się i czuję, jak włosy powstają mi na brodzie pod maską.
 — Wybornie! — znowu przerwał Chicot, poprawiając się na krześle i opierając się na rękojeści szpady.
 — Wtedy — mówił król dalej, ale głosem tak drżącym i cichym, że Chicot ledwie dosłyszał; wtedy jakiś tajemniczy głos rozległ się po pokoju...
 — Głos krokodyla? Tak, czytałem w podróżach Marka Polo, że krokodyl ma straszny głos, naśladujący krzyk dzieci; ale uspokój się mój synu, jak przyjdzie, zabijemy go.
 — Słuchaj więc.
 — Słucham — rzekł Chicot — będę siedział spokojnie, jak zaklęty.
 Henryk mówił ponurym głosem:
 — Nędzny grzeszniku — mówił głos.
 — To głos mówił, a nie krokodyl — przerwał Chicot.
 — Nędzny grzeszniku, — ciągnął król, — jestem głosem zgóry.
 Chicot podskoczył i stanął na krześle.
 — A! Chicot — mówił Henryk — to straszny głos.