Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/141

 Byłyśmy więc uwięzione.
 Trudno wypowiedzieć, jak dwie osoby, chociażby różnego stanu, na jednakowe narażone niebezpieczeństwo, mają wspólne myśli i nie mówiąc nawet, udzielają ich sobie
 Gertruda zbliżyła się do mnie.
 — Czy panienka uważała — rzekła — żeśmy tylko pięć stopni przebyły?
 — Tak, odpowiedziałam.
 — Jesteśmy więc na dole.
 — Bezwątpienia.
 — Tak że... — dodała zniżając głos i patrząc na okiennice.
 — Gdyby nie kraty, przerwałam.
 — A czy panienka miałaby odwagę?
 — Odwagę!... — zawalałam, bądź o to spokojna.
 Tym razem Gertruda dała mi znak milczenia.
 — Tak, tak, rozumiem, rzekłam.
 Gertruda dała mi znak, abym pozostała na miejscu i poszła zanieść kandelabr do sypialnego pokoju.
 Pojęłam jej zamiary i zbliżyłam się do okna, aby obejrzeć rygle.
 Znalazłam je, albo raczej Gertruda, i okiennica się odemknęła.
 Krzyknęłam z radości, okno nie było okratowane.
 Gertruda wkrótce spostrzegła przyczynę tego pozornego niedbalstwa naszych stróżów: obszerna fosa oblewała podłoże muru i woda lepiej nas strzegła, niż kraty.
 Spojrzawszy na przeciwny brzeg wody, poznałam miejscowość; byłyśmy uwięzione w zamku Beauge, gdzie, jak mówiłam, byłam z moim ojcem przed miesiącem na balu.
 Zamek de Beauge należał do księcia Andegaweńskiego.