Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/118

 — Tak. Ale on wchodząc, drzwi za sobą zamyka.
 — Mówiłem ci, że mam klucz.
 — Prawda; tylko boję się, ażebym nie poszedł za innym mężczyzną, i żeby klucz nie nadał się do innych drzwi.
 — Nie można się omylić. W tej bramie, po lewej stronie są schody, wejdziesz na dwanaście stopni i będziesz na korytarzu.
 — Jakto, wiesz o tem Mości książę, choć nigdy w tym domu nie byłeś?...
 — Czyż ci nie powiedziałem, że mam przekupioną służącą. Ona mi wszystko objaśniła.
 — Wygodnie to być księciem!... — zawołał Bussy. — Gdyby tak ja, musiałbym wszystko sam zrobić, i dom wynaleźć i schody policzyć i zmierzyć korytarz. Toby mi wiele czasu zabrało i kto wie, cobym zrobił?...
 — A zatem przystajesz?...
 — Czy ja mogę Waszej książęcej mości czegokolwiek odmówić?... Tylko Wasza książęca mość opiszesz mi bramę.
 — Wybornie, a co mam czynić, jeśli przyjdzie mężczyzna?...
 — Iść za nim, aż się dowiesz, co on za jeden.
 — To niebezpieczne; a jeśli on zatrzyma się w drodze i krótko rzecz rozwiąże?...
 — Pozwalam ci postąpić, jak ci się rzewnie podoba.
 — Więc mam pozwolenie działania jak dla siebie?...
 — Jak dla siebie samego.
 — Tak też uczynię, Mości książę,
 — Tylko ani słowa młodym paniczom.