Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/119

 — Słowo honoru.
 — Ale nikt z tobą nie pójdzie?...
 — Ja sam, przysięgam.
 — A więc zgoda, powracamy koło Bastylji, pokażę ci bramę, a klucz oddam wieczorem.
 — I zastąpię Waszą książęcą mość — zakończył Bussy.
 Książę wraz z Bussym powrócili na łowy, które genjalnie prowadził pan de Monsoreau.
 Król był zadowolony z jego rozporządzeń i ze swojego stanowiska.
 Po dwugodzinnej zabawie, po przebiegnięciu czterech, albo pięciu mil, zwierz wyszedł na strzał jego.
 Pan de Monsoreau otrzymał pochwały tak króla, jak i księcia.
 — Mości książę — rzekł — szczęśliwy jestem, mogąc na twoje pochwały zasłużyć, bo tobie winien jestem godność moją.
 — Ale żebyś wciąż zasługiwał na moje względy — odrzekł książę — musisz jeszcze dzisiaj wyjechać do Fontaineblau; król chce polować pojutrze i dni następnych, a jeden dzień nie zanadto na poznanie lasów.
 — Wiem o tem, Mości książę — odpowiedział Monsoreau — moje przygotowania do podróży bardzo krótkie i mogę zaraz wyjechać.
 — A!... panie do Monsoreau — mówił Bussy — teraz nie możesz się spodziewać spoczynku. Chciałeś być wielkim łowczym, więc jesteś. Na tem stanowisku najmniej pięćdziesiąt nocy niewygodnych przepędzisz; szczęście, że żony nie masz.
 Bussy uśmiechnął się, mówiąc to. Książę wzro-