Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/104

 — Który spodziewam się, znajdziemy.
 — I ja tak sądzę.
 — Powiedz mi pewną rzecz, mój drogi.
 — Przebacz pan — zawołał Remy — pa nmi „ty“ powiedziałeś.
 — Mówię „ty“ ludziom, których kocham. Może cię to obraża?
 — Przeciwnie — odparł młody lekarz chwytając rękę Bussego, aby ją ucałować. — Przeciwnie, tylko zdawało mi się, że źle słyszałem. O! panie, czy chcesz oszalał z radości?
 — Nie, nie, mój przyjacielu; chcę tylko abyś mnie kochał, uważał się za mego domownika, a dzisiaj pozwolił mi być obecnym na instalacji wielkiego łowczego.
 — Otóż nam się znowu zachciewa! — rzekł Remy.
 — O! nie; przyrzekam ci, że będę roztropnym.
 — Ale na koniu być potrzeba?
 — Koniecznie.
 — Czy masz pan konia, któryby lekko nosił?
 — Mam do wyboru.
 — A więc, weź pan takiego, jakiegobyś dał damie, będącej na portrecie.
 — Jak uważam, mój Remy, znasz drogę do mego serca; lękam się, abyś mi nie wzbronił udać się na łowy, na których spodziewam się napotkać wiele znakomitych kobiet, a może i ową damę. To pewnie nie zwyczajna mieszczanka, bo owe bogate sprzęty, ów zbytek, zdradzają, jeżeli nie wyższe urodzenie, to przynajmniej dostatek. A! gdybym ją spotkał!
 — Być może — filozoficznie odpowiedział Haudouin.
 — Gdyby do tego ów dom znaleźć — rzekł Bussy z westchnieniem.