Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/100

 — I wybornie, na honor.
 — Jak tylko mogłem najlepiej.
 — Cudownie, powtarzam ci cudownie, bo dzisiaj rano prawie się zasklepiła.
 — Dzięki mojemu balsamowi, nie zawiódł mnie... Wieleż to razy, nie mając rannych, kaleczyłem sobie skórę i przyłożywszy balsam, goiłem we dwóch dniach.
 — Mój drogi panie Remy — mówił Bussy — zdajesz się wybornym chłopcem i uczuwam jakąś skłonność do ciebie. Ale później o tem, mów dalej.
 — Potem, pan omdlałeś i głos pytał się o ciebie.
 — Skąd się pytał?
 — Z bocznego pokoju.
 — Aleś samej pani nie widział?
 — Zupełnie nie.
 — A co jej odpowiedziałeś?
 — Że rana nie jest groźną, i że za dwadzieścia cztery godzin i znaku jej nie będzie.
 — Musiała być zadowolona?
 — Powiedz pan, uradowana; bo zawołała: A! Boże, jakie szczęście!
 — Ona to powiedziała? Mój drogi Remy, ja cię uczynię szczęśliwym. Ale cóż dalej?
 — Kiedy wszystko skończyłem, głos tej pani odezwał się: panie Remy.
 — Wiedział twoje imię?
 — Zapewne z owej przygody, którą panu opowiadałem.
 — Zapewne.
 — Mówiła mi: Bądź zawsze człowiekiem honoru i nie narażaj biednej kobiety, która się poświęciła dla ludzkości; zawiąż sobie oczy i pozwól, że cię wyprowadzą.
 — Przyrzekłeś?
 — Dałem słowo.