Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/74

 Król się zachmurzył, pożegnał nas i z pewnością poszedł się o tem przekonać.
 Ludwik bywa czasem zazdrosny, wiesz dobrze sama; chciał cię zobaczyć, odmówiono mu wejścia i stąd jego domysły.
 — Rzeczywiście, pani Misery miała takie polecenie.
 — Otóż, aby się upewnić o twej nieobecności, król wydał rozkaz narażający nas na marznięcie pod drzwiami.
 — Przyznaj, hrabio, że to ze strony króla niegodziwie!
 — Przyznaję; ale otóż jesteśmy u celu.
 — Czy to ten dom?
 — Nie podoba ci się siostrzyczko?
 — Przeciwnie, zachwyca mnie. A służba twoja?
 — Cóż z tego!
 — Jak mnie zobaczą?
 — Wchodź śmiało, zaręczam, że nikt cię nie ujrzy.
 Wyciągnął rękę do drzwi, królowa go wstrzymała.
 — Błagam cię, braciszku, bądź ostrożny!
 Książę nacisnął sprężynę i drzwi się otworzyły. Królowa nie przestawała się lękać.
 — Wejdź, siostrzyczko, wejdź śmiało — mówił książę; widzisz, że niema nikogo.
 Królowa spojrzała na pannę de Taverney, i zbierając odwagę przeszła próg, zdając się na opiekę Boską.
 Drzwi za nimi przymknęły się cichutko.
 Znaleźli się w przedsionku niedużym, wyłożonym marmurem, posadzka była mozajkowa w bukiety kwiatów, a na konsolach stały wazony japońskie, w których kwitły obficie róże stulistne, tak rzadkie w tej porze roku.
 Przyjemne ciepło i zapach kwiatów działały o tyle na zmysły, że obie kobiety zapomniały w części o przebytych kłopotach.
 — Teraz przynajmniej mamy schronienie — powiedziała królowa — i to schronienie wcale wygodne.
 O jedno jeszcze proszę cię, kochany braciszku.
 — O co takiego?
 — Oddal służbę.
 — Bardzo dobrze.
 Książę schwycił dzwonek umieszczony w wydrążeniu kolumny i zadzwonił raz jeden.
 — Czy w ten sposób oddalasz służbę? — zapytała królowa — sądzićby można, że ją przywołujesz.