Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/495

 — Dlatego, że w sercu mojem żywię miłość, która tylko razem z życiem mojem zginie.
 — Spostrzegłam to — rzekła z ironją w głosie hrabina — aby zaś prędzej zginąć, chcesz pan powrócić do parku! Tak, jeśli pan tam się uda, miłość jego razem z życiem zaginie; życie i miłość zginą od jednego uderzenia...
 — Cóż za strachy u ciebie, odważna hrabino?
 — Jestem odważna, jak zwierzę. Nie boję się, póki nie widzę niebezpieczeństwa.
 — Ja zaś mam odwagę rodową: czuję się szczęśliwym, gdym bliski niebezpieczeństwa.
 — Dobrze, lecz w takim razie pozwólże sobie powiedzieć...
 — Nie, hrabino — zawołał zakochany prałat — poświęcenie zrobione, los rzucony. Chętnie życiem przypłacę miłość! Jadę do Wersalu!
 — Sam jeden? — zapytała hrabina.
 — Opuścisz mnie, pani? — rzekł z wyrzutem w głosie kardynał de Rohan.
 — Siebie naprzód!
 — Lecz ona przybędzie?...
 — Mylisz się pan... ona nie przybędzie.
 — Pani przyszła, aby mi to oznajmić? — zapytał chwiejąc się kardynał.
 — To jest cios, nad ułagodzeniem którego myślę od pół godziny.
 — Nie chce mnie już widywać?
 — Nie chce, a ja jej to poradziłam...
 — Pani — rzekł wzruszony kardynał — nie zabijaj mych uczuć, mego serca! To niesłusznie!
 — Uważam, że byłoby o wiele niesłuszniejsze, gdybym pozwoliła rzucać się w przepaść dwom osobom, dlatego, że brakło im dobrej rady. Uprzedzam, niechaj skorzysta, kto zechce!
 — Wolałbym umrzeć, hrabino!
 — To od pana zależy!
 Kardynał wziął obie ręce hrabiny i rzekł:
 — Przyznaj, królowa nie mówiła tego! królowa nie wyrzeka się mnie?
 — Mówię to w imieniu królowej.
 — Królowa żąda tylko zwłoki!