Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/384

 — Będę kochał kobietę zamężną, będę ją kochał taką potężną, silną miłością, że zapomni o wszystkiem... Tak... powiem jej.. Możemy być szczęśliwi chwil kilka na tej ziemi, czyż warto się ich wyrzekać? Pójdź, ukochana, pójdź w objęcia moje, miłość wzajemna to życie wybranych!...
 A potem... więc cóż ma być potem? nastąpi śmierć, czyli życie, jakie teraz wiedziemy... Korzystajmy z czasu... używajmy miłości!
 — Wcale nieźle dowodzi, jak na chorego — mruknął doktór.
 — A dzieci!... — zawołał nagle Charny z wściekłością — ona nie opuści swoich dzieci.
 — Otóż tu przeszkoda, hic nodus — rzekł Louis, obcierając pot z czoła wyrazem litości i drwin zarazem.
 — O! — zaczął młodzieniec, nie zważając na nic — dzieci to bagatela, można je zabrać w połę płaszcza podróżnego.
 — No cóż, Charny — ciągnął dalej — skoro bierzesz w ramiona matkę, lżejszą od piórka makolągwy, ponieważ podnosząc ją czujesz dreszcz miłości, zamiast ciężaru, czyżbyś nie zabrał i dzieci Marji?... A! — krzyknął przeraźliwie!
 — Dzieci królewskie, to ciężar, nieporównany! Czuć byłoby pustkę na calem świecie...
 Louis odstąpił pacjenta i zbliżył się do królowej.
 Zastał ją zmienioną i drżącą, ujął za rękę, była zimna.
 — Miałeś rację, doktorze — rzekła.
 Nikt nie powinien słyszeć, co mówi, to więcej, niż gorączka — to obłęd straszliwy, narażający go na niebezpieczeństwo, gdyby się dowiedziano...
 — Słuchaj pani! słuchaj! — przerwał doktór.
 — Nie, ani słowa więcej nie chcę...
 — Uspakaja się... Zaczyna błagać.
 Charny uniósł się, wyciągnął ręce i utkwił wzrok błędny w przestrzeni.
 — Marjo — mówił głosem dźwięcznym i miękkim: — Marjo, ja wiem dobrze, że mnie kochasz. O, bądź spokojna, nie powiem nikomu. Pamiętasz, Marjo ubóstwiona, w powozie nóżka twoje dotknęła mojej, myślałem, iż skonam z radości... Rączka twoja maleńka spoczęła w dłoni mojej na chwilę... tam... tam... nie powiem, nie,