Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/361

 — Byłbym niewdzięczny, nie zapytawszy, jakie będą wtedy twoje wymagania?
 — Powiem ci, książę, jak będziesz w możności je zadowolić.
 — Dobrze, przypomnę ci...
 — Dziękuję; a teraz jedźmy...
 Kardynał ujął rękę Joanny i uścisnął z uczuciem, o jakiem marzyła przed kilku dniami. Obecnie obojętne jej to było; wysunęła też rękę z dłoni kardynała.
 — Co to znaczy, hrabino?
 — Jedzmy kolację, powtarzam, ekscelencjo.
 — Nie jestem już głodny.
 — No, to rozmawiajmy.
 — Nie mam nic do powiedzenia.
 — To pożegnajmy się...
 — Jakto, odprawiasz mnie? czy taki ma być nasz stosunek?
 — Jeżeli mamy być użytecznymi sobie, powinniśmy pozostać wolnymi.
 — Masz słuszność, hrabino, przebacz, że cię nie zrozumiałem, przysięgam, że to ostatni raz.
 Wziął jej rękę, poniósł do ust z szacunkiem i nie widział szatańskiego uśmiechu hrabiny, gdy mówił:: „ostatni raz“.
 Joanna wstała i odprowadziła księcia do przedpokoju. Rohan przy rozstaniu szepnął do hrabiny:
 — Dokąd się udasz?
 — Do Wersalu.
 — Będę miał odpowiedź?
 — Natychmiast.
 — A więc, opiekunko moja, oddaję ci się zupełnie.
 — Pozwól mi działać.
 Z temi słowy zawróciła do swego pokoju, położyła się do łóżka i, patrząc na ślicznego Endymiona z marmuru, oczekującego przybycia Djany:
 — Stanowczo, swoboda więcej warta — wyszeptała w sennem rozmarzeniu.