Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/328

 — Daj pokój, przecież nie jesteś dla niego posłem żadnym; lecz mniejsza o to.
 — Więc pójdziesz?
 — O! nie; zawołam przez okno.
 Beausire otworzył okno, krzyknął na szefa, który już wdał się w rozmowę z odźwiernym. Przerwał ją jednak, pośpieszył na wezwanie, i obok pokoju z kasą zastał swoich wspólników.
 Beausire zaczął z uśmiechem:
 — Przysięgam, że zgadnę, o czem mówiłeś z odźwiernym.
 — Ja?
 — Opowiadałeś mu, że interes z Bochnerem nie przyszedł do skutku.
 — Daję słowo, że nie...
 — Łżesz.
 — Przysięgam!
 — Masz szczęście; gdyż, mówiąc o tem, byłbyś popełnił wielkie głupstwo i jednocześnie straciłbyś spory kawał grosza.
 — A to dlaczego? — zapytał naczelnik zdziwiony — o jakich pieniądzach mówisz?
 — Jakto, czyż nie rozumiesz, że my trzej tylko jesteśmy panami tajemnicy?
 — Masz rację.
 — A zatem my we trzech posiadamy sto tysięcy liwrów, ponieważ wszyscy są przekonani, że zostały wypłacone jubilerom.
 — A do licha! to prawda — zawołał naczelnik ucieszony.
 — Trzydzieści trzy tysiące, trzysta trzydzieści trzy franki i sześć sou wypada na każdego — rzekł Manoël.
 — Więcej nam się należy! a osiem tysięcy franków?
 — A prawda — rzekł Beausire — więc przystajesz?
 — Czy się zgadzam — dodał lokaj, zacierając ręce — spodziewam się... To pyszny projekt!
 — Zdradziłeś się, łotrze — krzyknął Beausire, głosem strasznym — wiedziałem dobrze, że jesteś oszustem. Dalej, don Manoëlu, użyj twej siły, aby zdemaskować błazna tego, wobec naszych wspólników.
 — Łaski! łaski! — krzyczał nieszczęśliwy — żartowałem jedynie.