Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/183

 — Tak jest... do małych apartamentów, monsiniorze.
 — Daję słowo, hrabino, żeś jest dla mnie żyjącą zagadką. Zagadką zresztą tak piękną, że z rozkoszą całuję jej ręce.
 — Błagam cię, monsiniorze, nie zapominaj — odparta chłodno Joanna — że ani gryzetką, ani aktorką nie jestem; że jeżeli nie do mojego męża, to wyłącznie do siebie tylko należę, że gdy uważam się za równą każdemu osobnikowi tego królestwa, wybiorę sobie jawnie i nieprzymuszenie, wtedy gdy zechcę, mężczyznę, który podobać mi się potrafi. Szanuj mnie więc, monsiniorze, a uszanujesz tym sposobem szlachetne rody, do których należymy oboje.
 Kardynał powstał.
 — Chcesz zatem, hrabino, bym cię pokochał, stale i poważnie?
 — Tego nie mówię — kardynale — mówię tylko, że ja chcę pokochać ciebie. Wierzaj mi, że jeżeli czas ten nadejdzie, sam to odgadniesz łatwo; — w przeciwnym razie, chętnie cię uwiadomię. Bo czuję się dość młodą jeszcze i nie lękałabym się pierwsza dać ci zachętę. Człowiek uczciwy nie odepchnie mnie, jak sądzę.
 — Hrabino — odparł kardynał — zaręczam, że jeśli tylko to odemnie będzie zależeć, pokochasz mnie i pewnością.
 — Zobaczymy.
 — Hrabino, jesteś kobietą, którą szczerze uwielbiałbym...
 Westchnął.
 — Którą szczerze uwielbiałbym... — powtórzyła Joanna — gdyby?...
 — Gdyby pozwoliła na to — pośpieszył kardynał z odpowiedzią.
 — Monsiniorze, pozwolę ci na to może, gdy szczęście uśmiechać mi się będzie. Nie chcę nagle sprowadzać cię do moich kolan.
 — Wynika z tego — odrzekł kardynał — że zamykasz mnie w kole niemożliwości.
 — Jakto?
 — Nie pozwalasz mi starać się o twoje względy.
 — Bynajmniej. Czyż klęczenie i sztuki kuglarskie — ją jedynym na to sposobem?