Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/993

 — О! zawołał Salvator, dlaczegóż to panie Jackal?
 — Bo mogłoby im zdarzyć się jakie nieszczęście.
 — Ej!
 — Tak jest.
 — Czy to będziemy mieli bunt?
 — Bardzo się obawiam. To, co się dzieje, nadzwyczajnie mi coś na to wygląda, tak się zaczynają wszystkie bunty.
 — Tak, one wszystkie zaczynają się jednakowo, rzekł Salvator, tylko nie wszystkie jednakowo się kończą.
 — Ten zakończy się dobrze, ręczę za to, odparł pan Jackal.
 — Ha! skoro pan ręczy!... ozwał się Salvator.
 — Nie mam pod tym względem ani cienia wątpliwości.
 — Do licha!
 — Otóż, rozumiesz pan, pomimo całej opieki, jaką radbym dać pańskim przyjaciołom, mogłoby im się, jak powiedziałem, przytrafić nieszczęście; więc proś ich pan, ażeby się oddalili.
 — Daremnie, rzekł Salvator.
 — Czemu?
 — Bo postanowili dobyć do końca.
 — W jakim celu?
 — Przez ciekawość.
 — Ej! to nie będzie bardzo ciekawe, wierzaj mi pan.
 — Tembardziej, że według tego, co pan mi powiedziałeś, można być pewnym, że siła będzie przy prawie.
 — To jednak nie przeszkodzi, że pańscy przyjaciele, pozostając tu...
 — Co?
 — Narażają się...
 — Na co?...
 — Na to, co we wszystkich rozruchach, spotkać może... na kontuzję.
 — W takim razie, kochany panie Jackal, rozumiesz pan, że mi ich nie żal.
 — Nie żal ich panu?
 — Bynajmniej, otrzymają to, na co zasłużyli.
 — Jakto, na co zasłużyli?
 — Bezwątpienia: oni chcieli widzieć rozruch, niechże przyjmą następstwa swej ciekawości.
 — Chcieli widzieć rozruch? powtórzył pan Jackal.
 — Tak, odrzekł Salvator.