Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/979

 Gibassier ocknął się i potrząsł głową.
 — Co? co? odezwał się.
 Carmagnole powtórzył pytanie.
 — Rzeczywiście, ciągnął Gibassier, pewna rzecz, dziwi mnie, mój przyjacielu.
 — Do kata! a toż zaszczyt wielki! dziwi, i to ciebie?
 — A więc zajmuje, jeśli tak lepiej.
 — Gdybym mógł usunąć ową pracę twego mózgu, uważałbym się za szczęśliwego, powiedz o co chodzi?
 — Naczelnik zawiadomił mnie, iż człowieka tego znajdę w kościele Wniebowzięcia, u trzeciej kolumny na lewo.
 — Na lewo... tak.
 — Rozmawiającego z mnichem...
 — Z własnym synem, księdzem Dominikiem.
 Gibassier, spoglądając na Carmagnola tym samym wzrokiem, jak na pana Jackala poprzednio, wyrzekł:
 — Otóż to, czułem się silnym, a widzę, że grubą popełniłem omyłkę.
 — Zkąd i po co taka pokora? zapytał Carmagnole.
 Gibassier namyślał się, oczami ostrowidza przebić pragnął otaczające mózg jego ciemnie, aż w końcu rzekł:
 — Znajduję w tem jedną wskazówkę nader doniosłą.
 — Jakąż to?
 — Albo, jeśli mam prawdę powiedzieć, napełnia mnie ona podziwem.
 — Dla kogo?
 — Dla pana Jackala.
 Carmagnole odkrył głowę, jak herszt linoskoków, kiedy wspomina o miejscowym panu merze i władzach ustanowionych.
 — I cóż to za wskazówka? spytał.
 — O filarze owym właśnie i o mnichu. Pan Jackal może znać przeszłość i teraźniejszość przypuszczam... lecz, żeby miał zgadywać przyszłość, to już przechodzi mój rozum, Carmagnola.
 Carmagnole zaśmiał się ukazując śnieżne zęby.
 — A jak tłómaczysz tę jego wiedzę ubiegłych i obecnych czasów? zapytał.
 — Jeśli odgadł, że Sarranti znajdzie się w kościele, to dla tego, iż zrozumiał uczucie, które w chwili niebezpieczeństwa zwraca duszę ludzką ku niebu; jeżeli wiedział