Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/978

 — Idziesz do kościoła Wniebowzięcia? zapytał Carmagnole.
 — Tak, wszak winniśmy oddać ostatnią posługę zwłokom wielkiego przyjaciela ludzkości, rzekł Gibassier.
 — Sprawiedliwie, szukałem cię też u wyjścia z prefektury, dla pogawędki w tym przedmiocie.
 — Słucham z całą uwagą.
 — Wiesz po co udajemy się w to miejsce.
 — Ja idę śledzić pewnego człowieka, który ma stać pod trzecim filarem i rozmawiać z mnichem, rzekł Gibassier, który dotąd nie mógł wydziwić się dokładności szczegółów.
 — A ja mam aresztować tego człowieka, odparł Carmagnole.
 — Jakto! aresztować?
 — Tak, w danej chwili, o tem to właśnie zawiadomić mi kazano ciebie, braciszku.
 — Ty masz pojmać Sarrantego?
 — Nie, ale pana Dubreuil to nazwa jaką przybrał, nie powinien się więc żalić.
 — Schwytacie go zatem jako spiskowca?
 — Bynajmniej! Jako wichrzyciela.
 — Spodziewacie się więc zamieszek prawdziwych?
 — Nie nadto poważnych, ale w każdym razie będzie to ruchawka.
 — Czy uważacie za rzecz roztropną, kochany kolego, wszczynać taką sprawę w dniu, w którym cały Paryż jest nieukontentowany?
 — Nie bardzo, ale wiesz, że: „kto nie wystawia się na możliwą stratę, nic zyskać nie może nigdy“.
 — Bezwątpienia, obecnie jednak stawiamy wszystko za wszystko.
 — Tylko, że gramy w cichą grę.
 Uwaga ta zaspokoiła nieco Gibassiera, twarz jego przecież wyrażała zwątpienie i pracę myśli. Ozy były to wspomnienia cierpień, jakich doznał niegdyś w głębi Gadającej studni, czy utrudzenie w podróży, w każdym razie hrabia Galeroni de Toulon zdawał się być wydany w tej chwili na pastwę wielkiej troski, lub wyrzutów sumienia. Carmagnole zauważył to; nie omieszkał też zapytać o powód, w chwili, gdy okrążali wybrzeża placu Saint-Germain ľ’Auxerrois.
 — Stroskaną coś masz minę? rzekł.