Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/972

dostał się w korytarz z prawej strony i stanął nareszcie u drzwi pana Jackala.
 Woźny poznawszy nie Gibassiera ale policjanta, natychmiast otworzył drzwi.
 — Cóż ty robisz, głupcze? rzekł pan Jackal. Czy nie powiedziałem, że nie masz wpuszczać nikogo, tylko Gibassiera?
 — Otóż jestem, drogi panie Jackal! zawołał Gibassier, i zwróciwszy się do policjanta, dodał: mnie tylko pozwolił wejść, słyszałeś? Był tylko dla mnie.
 Policjant musiał się złapać oburącz za głowę, ażeby nie upaść na kolana.
 — No, rzekł Gibassier, pójdź za mną: przyrzekłem ci być łaskawym i dotrzymam obietnicy.
 I wszedł do pana Jackala.
 — Więc to ty! Gibassier? odezwał się naczelnik, na wszelki wypadek dałem woźnemu twoje nazwisko...
 — Dumnym czyni mnie ta pamięć.
 — Porzuciłeś więc zdobycz twoją? zapytał pan Jackal.
 — Niestety! ona sama wymknęła się z rąk moich.
 Pan Jackal zmarszczył brwi surowo.
 Galernik zaś trącił łokciem policjanta, jak gdyby chciał mówić: „widzisz w jak ciasny kąt zapakowałeś mnie, niezdaro!“ A zwróciwszy się do badającego, przemówił, wskazując na towarzysza:
 — Panie, zapytaj tego człowieka!
 Jackal spojrzał i rzekł:
 — A! to ty jesteś Pourichonie; zbliż-no się i powiedz w czem zawiniłeś, że rozkazy moje nie zostały wykonane?
 Zapytany spostrzegł, iż żartować w tej chwili nie wolno, a tem mniej kłamać, powiedział przeto całą prawdę.
 — Osłem jesteś! zawołał urzędnik do policjanta.
 — Co właśnie miałem już zaszczyt słyszeć od pana hrabiego Galeroni z Tulonu, odpowiedział policjant z głęboką skruchą.
 Pan Jackal starał się odgadnąć coby to była za znakomita osobistość, która uprzedziła go w zdaniu o Fourichonie, tak doskonale harmonizującem z jego własną opinią.
 — To ja, rzekł Gibassier kłaniając się.
 — Aha! doskonale, doskonale, rzekł pan Jackal. Przerobiłeś sobie szlachectwo?