Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/966

 — Tak, ciebie.
 — Mnie, wysłańca umyślnego pana Jackala?
 — Gdzie dowód?
 — Doskonale! otrzymacie go natychmiast.
 — Złóż go więc.
 — Ależ, tymczasem, mój ptak mi ucieknie.
 — Zapewne, a i ty nie byłbyś od tego.
 — Ja? poco? Widać zaraz, że mnie nie znacie... Ja miałbym uciekać. Przepraszam; obecne położenie moje bardzo jest przyjemne.
 — Dość tego! zawołał urzędnik.
 — Jakto dość, jak...
 — Pójdź za mną, albo...
 — Co za albo? pytał łotr drżący.
 — Albo przyzwę pomoc wojskową!
 — Kiedyż powiadam, ryczał pieniąc się Gibassier, iż należę do podwładnych pana Jackala.
 Policjant spojrzał z miną wyrażającą: „Cóż to za głupiec!“ I wzruszył ramionami, czyniąc znak pomocnikom, którzy pomknęli z właściwą sobie wprawą.
 — Strzeż się! przyjacielu, wołał pojmany.
 — Nie jestem ja wielkim przyjacielem ludzi nieposiadających dowodów własnego pochodzenia.
 — Pan Jackal ukarze cię surowo.
 — Powtarzam, iż obowiązkiem moim jest odstawienie do prefektury ludzi nie mających świadectwa, czy paszportu, a więc i pana odprowadzić tam muszę, nic prostszego.
 — Ależ powiadam, do stu tyś...
 — Pokaż-no pan „oko“.
 — Oko?... Dobre to bywa dla podrzędnych agentów, jak ty, mieć oko, ja zaś...
 — Tak, masz pan dwoje oczu, rozumiem, co stanowi, iż lepiej rozpoznasz drogę, jaką postępować mamy, dalej więc! ruszajmy!
 — Domagasz się tego koniecznie, wrzeszczał Gibassier.
 — Tak sądzę, przynajmniej.
 — Nie przypisuj przeto nikomu tylko własnej osobie zła, jakie cię spotka.
 — Dosyć tej paplaniny, w drogę! pójdź pan, albo wezwę siłę zbrojną.
 Sługa sprawiedliwości wydobył z kieszeni maleńką parkę kajdanków ręcznych