Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/235

 — Panienka ta nosi żałobę po matce, spodziewam się, że boleść taka zapewni jej w oczach twoich szacunek.
 I Kamil nie wspominał już o Karmelicie.
 Pewnego tylko dnia, powracając z Paryża, jak mówił młody kreol, zasiadł w salonie, zapalił hawannę i począł opowiadanie następujące:
 — Wracam z Luksemburga...
 — Bardzo dobrze! rzekł Kolomban.
 — Spotkałem naszą sąsiadkę.
 — Gdzież to?
 — Wracałem gdy wychodziła.
 Kolomban zachował milczenie.
 — Trzymała w ręku zawiniątko.
 — I cóż w tem widzisz zajmującego?
 — Poczekaj...
 — Czekam, jak widzisz.
 — Zapytałem stróża, co ona ma w tem zawiniątku.
 — Dlaczegóż to?
 — Dla dowiedzenia się.
 — Aha!...
 — Odpowiedział mi: Koszule.
 Kolomban milczał.
 — A czy wiesz, dla kogo te koszule? mówił dalej Kamil.
 — Zapewne dla jakiego składu bielizny.
 — Dla szpitali i klasztorów, mój drogi.
 — Biedne dziecko! szepnął Kolomban.
 — Wtedy zapytałem Marji-Joanny...
 — Kto to jest Marja-Joanna?
 — Twoja odźwierna przecież! Czyż nie wiedziałeś, że twoja odźwierna mieni się Marja-Joanną?
 — Nie.
 — Jakto! od trzech lat jak mieszkasz w tym domu?
 Kolomban uczynił oczyma, ustami i ramionami poruszenie, mające znaczyć:
 — A cóż mnie to obchodzić może, czy moja odźwierna mieni się Marją-Joanną?
 — Ha! to wreszcie taki już twój charakter, odezwał się Kamil, ale nie o to chodzi. Zapytałem tedy Marji-Joanny: „Co ta panna zarabiać może za szycie koszul dla klasztorów i szpitali?“ Czy wiesz co ona zarabia?
 — Nie, odrzekł Kolombaan, ale zdaje mi się, że nie wiele.
 — Franka za koszulę, mój kochany.