Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1492

 Barnaba zajęty był kartami; Gerard musiał powtórzyć trzy razy toż samo.
 Nareszcie Barnaba podniósł głowę.
 — Aha! rzekł, to pan!
 — Tak, to ja, odpowiedział Gerard.
 — Chce pan jechać?
 — Jeszcze nie.
 — A to dobrze! Biedne koniska jeszcze nie wypoczęły.
 — Nie o to mi chodzi.
 — A o co?
 — Mam ci powiedzieć dwa słowa.
 — Owszem.
 I podniósłszy się przyszedł do drzwi, rozpychając po drodze kogo tylko mógł.
 Wszystkie twarze pijących żywo zwróciły się ku drzwiom.
 Gerard skrył się w cień.
 — Ho, ho! odezwał się jeden z bywalców karczemnych, czy to ten wasz pan boi się żeby mu korona z głowy nie spadła, że nie chce wejść do gospody?
 — To jakiś zakochany! rzekł drugi z uśmiechem.
 — Więc on tylko kolano pokazał przez drzwi, a nie głowę, powiedział trzeci.
 — Głupiś! odezwał się pierwszy, przecież coś mówił.
 — Więc co?
 — Przecież nikt nie mówi kolanem.
 — Jestem panie, rzekł Barnaba, co pan rozkaże? Gerard wytłómaczył mu zmianę zaszłą w programie.
 Wykład Gerarda przerywany był częstemi: „Hm! hm!“ dorożkarza.
 Gerard zrozumiał, że coś się Barnabie nie podoba. Kiedy nareszcie dokładnie wytłómaczył mu swe życzenie:
 — Dobrze, powiedział Barnaba, ale jeżeli się nie znajdziemy na gościńcu?
 — A czemu się nie mamy znaleźć?
 — Jeżeli naprzykład pan przejdzie, nie widząc mnie?
 — Nie obawiaj się, mam dobre oczy.
 — Bo to widzi pan, są ludzie, którym się ogromnie wzrok osłabia, kiedy trzymają dorożkę czternaście godzin i winni są dorożkarzowi z pięćdziesiąt franków. Znałem na ten przykład obywateli, nie mówię tego o panu, bo panisko mi wygląda na człeka najpoczciwszego, jaki jest na święcie, ale znałem takich co trzymali dorożkę przez cały dzień,