Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1235

nogę i wrócił do więźnia wciąż nieruchomego na stole. Nasamprzód wyjął mu chustkę.
 — Tak! rzekł, teraz będziesz pan mógł lepiej oddychać!
 Ale ku wielkiemu zdziwieniu Jana Byka, hrabia nie odetchnął głośno, jak zwykle człowiek gdy odzyskuje swobodę.
 — I cóż, mój szlachcicu! rzekł cieśla swym najłagodniejszym głosem.
 Ale Loredan nie odpowiadał.
 — Gniewamy się, panie hrabio? zapytał Jan Byk, zaczynając rozwiązywać sznury.
 Więzień wciąż zachowywał najgłębsze milczenie.
 — Udawaj sobie nieżywego, udawaj, jak ci się podoba, mówił Jan Byk zdejmując zupełnie sznury wiążące ręce.
 Ręce opadły bezwładnie wzdłuż ciała.
 — No! wstań waszmość jeżeli wola.
 Pan de Valgeneuse leżał wciąż jak kłoda.
 — Cóż to, rzekł Jan Byk, czy pan myślisz, że cię wezmę na pasek i będę prowadził jak mamka niemowlę? O! bynajmniej, dosyć się napracowałem z panem.
 Ale hrabia nie dał znaku życia.
 — Do licha! rzekł, niepokojąc się tem zupełnem milczeniem, czyżbyś pan miał wywrócić oczy, ażeby zrobić przykrość swemu słudze Janowi Bykowi?
 Wziął lampę i podsunął ją pod oczy hrabiego. Oczy były zamknięte, twarz sina; z czoła spadały krople zimnego potu.
 — A to dobre! zawołał Jan Byk, ja się napracowałem, a on potnieje. Szczególny sobie jegomość! Ale uważając tę śmiertelną bladość okrywającą twarz Loredana: Coś zaczynam się obawiać, rzekł, czy on czasem nie udaje nieżywego.
 Jan Byk zaczął trząść więźnia i przewracać na wszystkie strony. Ten jednak nie dawał znaku życia.
 — Do stu fur beczek djabłów! krzyknął Jan Byk rzucając na hrabiego wystraszonemi oczyma; czyżbyśmy go zadusili nie umyślnie?... O! toż pan Salvator będzie rad!... Szkaradny człowiek! Że też ci bogaci to nigdy nie zrobią tak, jak drudzy!
 Jan Byk patrzał naokoło siebie i spostrzegł w kącie izby ogromny dzban pełen wody.
 — Aha! zawołał, tego właśnie szukałem.